چکیده:

طبق نظریه حاکمیت و مرجع گزینی، زبان های دنیا دارای دستور همگانی و مشترک بوده و تنها از لحاظ ترتیب قرارگیریِ پارامتر هایِ زبانی که پارامتر هسته یکی از آنها است، تفاوت دارند. در مقاله حاضر تغییرات پارامترها در ساختارهای بی نشان و نشاندارِ زبان فارسی و مازندرانی بررسی می شوند که مشخص می گردد ساختارِ بی نشانِ زبان فارسی در مقوله های حرف اضافه ای و اسمی، هسته آغاز و در مقوله های صفتی و فعلی هسته پایان است، در حالیکه ساختار بی نشانِ زبان مازندرانی در تمامی این مقوله ها به صورت هسته پایان می باشد؛ این در حالیست که این پارامتر ها  در اشعار خود را به صورت ساختار نشاندار، نشان می دهند. در این مقاله همچنین نشان خواهیم داد که  تغییرات پارامترها به صورت ساختار نشاندار، به سببِ حفظ صورتِ آهنگینِ شعر، نفوذ معنای شعر در خواننده و یا  به خاطر موضوعیت و ارجحیت پیام به صورت تقدم یا تاخر صورت می گیرد چراکه یک نویسنده (در اینجا شاعر) تنها می تواند یک لغت در آنِ واحد تولید کند لذا مجبور می شود با تقدم و یا تاخر قرار دادن عبارات یا جملات، معنی و یا پیش فرض خود را با درجات متفاوت در ذهن خواننده ایجاد کند.

کلید واژه: پارامتر هسته – اشعار فارسی – اشعار  مازندرانی – زبان شناسی